Piotr Tabakiernik

Kompozytor. Urodził się w 1986 roku, ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie. Jako twórca stara się ze spokojem godzić dwie tendencje nieustannie chcące w nim dojść do głosu – pragnienie ciągłego poszukiwania nowych środków wyrazu, eksploracji brzmienia, mikrotonowych harmonii, performatywności i przekraczania granic gatunków oraz przywiązanie do tradycji, zapatrzenie w muzyczną przeszłość, dawne praktyki wykonawcze, retorykę i muzyczny język epok minionych. Z taką samą powagą (i radością) buduje kombinatoryczne labirynty postspektralnych harmonii, jak i konstruuje modalne motety w stylu Gomberta. Obszarem muzyki – i duchowości – który szczególnie go pociąga jest skryty pod powierzchnią niepozornego jednogłosu ocean chorału gregoriańskiego. Zanurza się w nim, starając się podążać za łagodnym głosem klasycznej metody Solesmes. We wszystkim – na tyle, na ile się da – AMDG.

Wybrane kompozycje

ἀπόπτωσις (apoptōsis) na sekstet wokalny (2015)
WAM-iationen na akordeon solo (2015)
Symphonic piece na filharmonię (2017)

GŁOSY – performance muzyczny w formie gry terenowej dla aktorów i muzyków (2018)

Da pacem Domine na 6 głosów męski (i żeńskich ad libitum) (2019)

De Trinitate na wiolonczelę solo, zespół wokalny, zespół instrumentalny i warstwę audio (2019)

Novae Sonatae Rosarii na skrzypce i basso continuo (2020)

intavolatura na altówkę i akordeon (2020)

internus – cykliczne słuchowisko na podstawie Zapisków więziennych Prymasa Wyszyńskiego (2020)

 

Kompozycja intavolatura oparta jest na trzech utworach z Kancjonału L1642 z Sandomierza. Oryginalne utwory są tu cytowane wprost, następnie zaś poddawane przekształceniom, które trudno nazwać zwykłymi wariacjami. Oryginalny materiał melodyczny, rytmiczny i harmoniczny, czasem w postaci pojedynczych interwałów czy motywów, został przeszczepiony do organizmu, jakim jest współczesny utwór muzyczny. Czasem przeszczep zarósł tkankami, tak, że stał się ich integralną częścią. Czasem dał początek dźwiękowemu nowotworowi, powodując proces generowania nowych struktur poprzez operacje algorytmiczne na pierwotnych komórkach interwałowych. Myślę, że renesansowe intawolacje są trochę jak przeszczep organów z jednego ciała do drugiego – to nie jest po prostu przeniesienie utworu z wersji wokalnej na instrument solo, to transplantacja do żywego organizmu, w którym oryginalny utwór zaczyna żyć własnym życiem. Mam nadzieję, że w kompozycji intavolatura całość funkcjonuje dobrze, nawet, jeśli gdzieniegdzie widać szwy.

Materiały źródłowe do utworu zostały pozyskane ze strony projektu Muzyka Benedyktynek Polskich.

W utworze wykorzystano 3 anonimowe kompozycje z Kanjonału L1642 z Sandomierza:

  • In passione Domini (L 1642[b]/009), wraz z oryginalnym tekstem łacińskim,
  • I któż jest/Quis mestis oculos (Kancjonał L 1642[b]/005) z tekstem angielskim w tłumaczeniu Johna Combera,
  • Żałosna Matko (Kancjonał L 1642[b]/003) z fragmentem oryginalnego tekstu polskiego oraz jego wersją angielską.

 

Utwór dedykowany jest zespołowi Duo van Vliet.